Mazowieckie Stowarzyszenie Osób z Chorobą Parkinsona

Założone w 1995 r. przez chorych dla chorych i ich rodzin by sobie wzajemnie pomagać, przeciwdziałać zniechęcniu, osamotnieniu, pobudzać do dzialania, aktywności, zachęcać do wszechstronnej rehabilitacji oraz poszerzać wiedzę o chor0obie sposobach leczenia radzenia sobie z objawami choroby w życiu codziennym.

Ta podstępna choroba  rozwija się stopniowo w ciągu kilku lat. Na początku obserwuje się spowolnienie i niezgrabność ruchów, a w miarę upływu czasu pojawiają się zaburzenia równowagi i problemy przy wykonywaniu codziennych czynności. Najbardziej typowe objawy tej choroby to: spowolnienie ruchowe - kroki stają się drobniejsze, sylwetka się pochyla, a podeszwy zaczynają szurać - sztywność mięśni oraz drżenie ramion, rąk, nóg i twarzy, trudności w mówieniu i połykaniu. Do tego dochodzą nasilające się  zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów.

Już sama diagnoza jest tak dużym szokiem dla człowieka, że najczęściej wraz z nią konieczna staje się potrzeba objęcia opieką psychologiczną chorego oraz jego opiekunów. Niezwykle istotne jest, aby nie tylko chory, ale i jego otoczenie poradzili sobie (jak najszybciej) z tak naprawdę dotyczącym ich wszystkich obrazem wspólnej nieuniknionej przyszłości – życia z chorobą.

Rodzina bardzo rzadko zdaje sobie sprawę, iż ona również została dotknięta tą chorobą. Jest to bowiem choroba rodziny ze względu na dwa aspekty: pierwszy - ryzyko pojawienia się choroby w kolejnych pokoleniach; drugi - nieuchronne zderzenie się z faktem, iż samodzielność człowieka z chP zmniejsza się, a sposób, w jaki się nim opiekujemy, odbiega od tego, jaki jest nam znany choćby przy przeziębieniu. I tak np. wyręczanie chorego w codziennych czynnościach nie jest w tym wypadku wskazane; ta forma pomocy stanowi dla niego „gwóźdź do trumny”. I na tym właśnie etapie życia niezwykle istotne jest objęcie całej rodziny odpowiednią opieką.

W utrzymaniu chorych w dobrej formie, a dokładniej - w hamowaniu postępu choroby i utrzymywaniu w dobrej kondycji psychicznej, pomagają zabiegi, takie jak: zajęcia z logopedą, masaże, terapia tańcem, ćwiczenia rehabilitacyjne, zajęcia na basenie; niestety nie są one dostatecznie doceniane i wspierane przez władze państwowe. Dlatego dużą rolę odgrywają spotkania integracyjne, podczas których chorzy wymieniają się swoimi doświadczeniami i mają możliwość spędzenia czasu wśród osób rozumiejących ich codzienne i niecodzienne problemy. Ogromne znaczenie mają również wyjazdy integracyjno-rehabilitacyjne i wycieczki o tym samym charakterze. Jednak aby móc korzystać z takich form terapii, chorzy zmuszeni są zakładać stowarzyszenia i angażować się w ich działalność. I tu także wsparcie chorych przez rodzinę jest niezbędne.